mmt 160305 - Hans Dulfer & New Band za 09 apr. @ Pelt in Heerlen (v.a. 22 uur)

Hij kan echt niet spelen, vergaat van de pijn (a.g.v. een recente operatieve ingreep). Zijn optreden in café Pelt in Heerlen vandaag gaat helaas NIET DOOR. Echter - zodra hij beter is - plannen we een nieuwe datum in (wordt ingehaald dus)! Onze welgemeende excuses. Ook die van Hans en van Café Pelt uiteraard!

Beterschap Hans, Marc, za 9/4/'05, 12.06 uur

P.S. DJ John draait vanavond wél stemmige plaatjes, kom toch ff swingen...

Zaterdag 9 april 2005, Hans Dulfer komt wéér naar Heerlen met zijn spetterende new band. Twee jaar geleden was hij er voor het laatst. In een bloedheet café Pelt swingende het toen als nooit voordien. DJ John (Bossa Estufa) zorgt wederom voor pulserende beats tijdens de warming-up, de pauze en de ’10 jaar Pelt/Dulfer’ after-party. Special guest is het 13-jarig saxtalent Thijs Leuven uit Heerlen. Ridder Dulfer wordt in mei 65 jaar, maar aan ‘stoppen’ denkt hij allerminst…

Hans speelde regelmatig in Heerlen. Vroeger veelal met Rick Nolov (Candy speelde trouwens in ’86 op diens plaat) in o.a. café Bijsmans en De Klinker. Hans was diverse keren in Carnaval Du Jazz te gast o.a. met zijn jazzcombo met Boris van der Lek. Vierde er zelfs zijn 61e verjaardag. Twee jaar geleden was hij - in een snoeiheet café Pelt - met zijn New Band nog te horen.

De bezetting is nog steeds gelijk: DJ Kikke (Ruben van Roon) stuwt met dance beats, Hans Dulfer tekent voor de tough tenor sax, Eric Barkman plukt de bottom bass sounds en de raps zijn van MC Helder (Master of Ceremony, John Helder).

Dulfer en zijn mannen doen ook een nummer met special guest Thijs Leuven (een 13-jarig saxtalent uit Heerlen). DJ John (Bossa Estufa) zorgt voor pulserende beats en swing voordien, inbetween en tijdens de 10-jaar Pelt/Dulfer after party.

Gratis entree, zaterdag 9 april '05 @ Café Pelt! Aanvang ca. 22 uur. Dus? Kom dus tijdig...

Dit concert wordt mede mogelijk gemaakt door Stichting Heerlen Jazz i.s.m. Parkstad Popstad, SPL, FPPM en Café Pelt.

Méér over: Hans Dulfer. Hij kocht in zijn tienerjaren z'n eerste tenorsaxofoon. Hij was gefascineerd door jazz en geinspireerd door saxofonisten als Ike Quebec, Coleman Hawkins, Don Byas en honkers als Big Jay McNeely, maar ook Ornette Coleman, Albert Ayler en Archie Shepp. Saxofonisten met een 'vet' geluid zijn nog steeds zijn helden. Hans' handelsmerk is een grofkorrelig tenorgeluid.

Disobedient to what is DONE and NOT DONE in well defined genres. Indefinable as a result of this. But above all: Guardian of the true jazz spirit in a contemporary groove.

Hij speelt in de big band van Theo Deken in ‘57. Het jaar erna voegt hij zich bij het Clous van Mechelen Combo. In 1961 is hij lid van het Metropolitain Quintet. Halverwege de jaren zestig speelt hij met Willem Breuker en hij is lid van de Big Ballad Boogie Blues Beat Bounce Band. Dulfer speelt free-jazz met Peter Snoei. In de jaren ‘68-‘69 leidt hij Heavy Soul Inc. met Han Bennink, Willem van Maanen en Maarten van Regteren Altena.

Hij gaat de popmuziek in, organiseert concerten in Paradiso. Met Jan Akkerman maakt hij in 1970 The Morning After The Third, daarna volgen de albums Candy Clouds en El Saxofon. In '74 is hij één van de oprichters van het Bimhuis. Eind jaren zeventig treedt hij op met De Perikels, is 'ie bestuurslid bij het Bimhuis, adviseur van het North Sea Jazz Festival en schrijft hij columns voor OOR. In '87 helpt hij Herman Brood met zijn Cha Cha-project en speelt regelmatig met Barrelhouse.

In 1980 verschijnt het boek Jazz In China. In 1981 ontbindt hij De Perikels na IDidn’t Ask.  Met de formatie Reflud (Dulfer achterstevoren gespeld) legt Dulfer zich toe elektrische freefunk. In 1983 staat hij met Brood op het North Sea en speelt hij mee met avantgarde-formaties als Kiem en Nine Tobs. Vanaf 1989 houdt Hans zich steeds meer bezig speed- en trashmetal. Een jaar later wordt hij directeur van Paradiso. Dat houdt hij een jaar vol. Voordien was hij overdag trouwens autoverkoper; won zelfs twee keer de GM Car Seller Award.

Hij begint de formatie Tough Tenors met Boris van der Lek en presenteert voor de VPRO. In 1993 ontvangt hij de North Sea Jazz Bird Award. Hij maakt Big Boy met de hit Streetbeats. Speciaal voor de Japanse markt verschijnt Hyperbeat. Een tournee volgt in 1995. In 1996 maakt hij de dansplaat Dig!. Gaat weer op tournee door het Verre Oosten en staat op Roskilde. Het nieuwe album Skin Deep! kent ook big band- en drum'n'bass invloeden. Dulfer presenteert in 1998 nog steeds voor de VPRO en heeft zijn jazzcombo. In ’99 vertrekt Hans weer naar Japan. Het album Papa's Got A Brand New Sax verschijnt met opnamen van een concert in Tokio. Hij speelt de soundtrack van de film The Delivery.

In 2000 wordt Dulfer 60 (hij is op 28 mei 1940 geboren). Op het feestje in Paradiso spelen naast zijn eigen band o.a. zijn dochter Candy Dulfer en Saskia Laroo. El Saxofon Part II is het laatste album voor EMI. Dulfer gaat acteren in twee korte Nederlandse TV-films: The Sound Of Drumming’ en I Don’t Believe. Hij schrijft columns in het NRC Handelsblad. Samen met Candy neemt Dulfer een cd op die begin 2002 in Japan verschijnt. Datzelfde jaar wordt hij Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw. Later toert hij door Japan, Vietnam, Verenigde Staten en China.

Dulfer/Dulfer - het eerste duo-album van Hans en Candy Dulfer - wordt wereldwijd uitgebracht. Het album Scissors is een samenwerking met danceproducer HandieMan Maurice in 2003. Hans Dulfer is de laatste 10 jaar de meest gedraaide Nederlandse musicus op buitenlandse radio en televisie. In 2004 neemt Dulfer deel aan What A Difference A Day Makes, een Unicef-project van Nederlandse artiesten en acteurs die het American Songbook brengen. Dulfer doet Old Folks en begeleidt Gerard Joling.

Hans Dulfer speelt iedere woensdagavond in het Amsterdamse café Alto. Is trouwens iedere maandagnacht van 00 tot 02 uur (met herhalingen op zaterdag tussen 6 en 8 en tussen 21 en 23 uur) te horen in zijn programma Dulfer Jazz op BNR Nieuwsradio. Met veel en vooral vette saxgeluiden (en af en toe een verzoekplaat uit het Zuiden...).

N.B. Nog méér over Hans in een interview met 'Draai.

(D) Hans Dulfer auf Deutsch (wikipedia): Hans Dulfer (* 28. Mai 1940, Amsterdam) ist ein niederländischer Jazz-Musiker. Mitte der 1950er nahm er sein erstes Tenor-Saxophon zur Hand. Mit 17 startete seine musikalische Karriere, die bis heute andauert.
Jazz war seine erste Liebe und es wird seine letzte sein. Dies bedeutet jedoch nicht (wie Hans betont), dass diese (Jazz)-Gesinnung auf eine historische Periode beschränkt ist. Hans missachtet alles, was in definierten Genres gemacht und nicht gemacht wird. - Man bezeichnet ihn als "Master Chef des Crossover". Seinen Stil könnte man "Jazzmetaltriphopfunkraprockgroove" nennen... Hans nimmt alles auf, was im Moment musikalisch hip ist. Er probierte Punk aus, nur um festzustellen, dass er ein im tiefsten Inneren bereits sein Leben lang ein Punk war...
In seiner Heimat Amsterdam ist Hans eine Legende. Dort hat er schon Generationen von Musikern beeinflusst und arbeitet auch bis heute gerne mit jungen Musikern zusammen. Nicht nur in den Niederlanden ist Hans bekannt, auch international feiert er große Erfolge. Besonders in Japan erfreut er sich großer Beliebtheit, wo seine Auftritte einer Riesenparty gleichen. Hans Dulfer ist der Vater von Candy Dulfer, die ebenfalls eine Saxophonspielerin ist.